17-11-2019: De preek van de drieëndertigste zondag door het jaar 2019
Ik kom soms samen met collega-priesters, altijd leuk. Er wordt over vanalles gesproken: dagdagelijkse dingen, de bisschop, de Paus, de situatie in de Kerk en de wereld. En volgens sommige collega-priesters is het einde van de wereld heel dichtbij. Ze zeggen dat alle profetieën van Jezus – we hebben ze daarnet gehoord in het Evangelie – in vervulling zijn gegaan. Er zijn mensen die optreden in Jezus’ Naam en velen verleiden, wegtrekken van de Kerk. We horen door de media van oorlogen en onlusten overal in de wereld. Door de media horen we ook van aardbevingen, hongersnood, nu hier dan daar. We horen over klimaatopwarming, ontbossing, warmterecords, verdroging en overstromingen, nu hier dan daar. We horen ook van Christenen die worden vastgegrepen en vervolgd: in de meeste landen van het Midden-Oosten, maar ook in andere landen. In West-Europa, in Nederland, worden we dan wel niet lichamelijk vervolgd, maar in veel families sta je als Christen alleen. De profetie van Jezus dat je zelfs overgeleverd wordt door ouders en broers, door bloedverwanten en vrienden is voor Moslims die zich bekeren tot het Christendom een realiteit. Neen, hier in Nederland brengt men niemand ter dood, maar als Christen ben je wel een voorwerp van haat (of van spot) omwille van Jezus’ Naam. De apostel Paulus doet er nog een schepje bovenop in zijn tweede brief aan Timotheüs: “Er komt een tijd dat de mensen de gezonde leer niet meer zullen verdragen. Zij zullen zich een menigte leraars aanschaffen naar eigen smaak, die hun naar de mond praten. En ze zullen hun oren sluiten voor de waarheid” (2Tim.4,3-4). Inderdaad, de meeste Katholiek-gedoopten luisteren niet meer naar wat de Katholieke Kerk leert. En toch mogen we geloven dat de Katholieke Kerk de Kerk is die Jezus gesticht heeft, met Petrus - of één van zijn opvolgers, in onze tijd Paus Franciscus - aan het hoofd. De Katholieke Kerk heeft de opdracht de ‘waarheid’ door te geven, bijvoorbeeld de moraal over huwelijk en gezin. En ja, de meeste mensen halen niet die hoge moraal, ook de Paus niet, maar toch wordt die hoge moraal en leer van de Kerk onverkort verkondigd. God zij dank durf ik zeggen. Want het is een houvast, een ideaal om naar te streven, en alle mensen hebben een ideaal nodig om naar te streven. Maar in onze tijd wordt die gezonde leer niet meer verdragen. Men luistert liever naar de dwaalleraren, je hoort ze op radio en tv, die mensen naar de mond praten. Ondertussen lopen mensen, vooral jonge mensen, in zeven sloten tegelijk, sommigen raken muurvast te zitten en vinden amper nog een uitweg. Ik heb nog geleerd dat als je een probleem hebt met de leer of de moraal van de Kerk, het probleem niet bij de Kerk ligt, maar bij degene die er moeite mee heeft. Dat betekent dus dat men zich best kan bekeren, omkeren van dwaalwegen. Samengevat: ik heb een aantal collega’s die in hun parochies het bezoekersaantal steeds verder zien teruglopen en die menen dat het einde van de wereld dichtbij is. De tekenen zijn er. De profetieën lijken vervuld.
Wil ik u bang maken? Neen, natuurlijk niet. Elke tijd heeft zijn eigen moeilijkheden en tekenen. Als je tijdens de Franse Revolutie Christen was, was je ’s avonds niet zeker of je je hoofd nog had; de guillotine stond om de hoek. Tjak! Tijdens het Communisme in Rusland was je ook niet zeker of je als Christen veilig was; de goelag was niet zo ver weg. We hebben in de vorige eeuw twee bloederige oorlogen gehad. Dus in elke tijd zijn er tekenen. Maar volgens mijn collega-priesters zijn de profetieën van Jezus in onze tijd allemáál vervuld. Het kan niet lang meer duren, zeggen ze. Ik weet niet of ze gelijk hebben. Maar belangrijker is de vraag: wat kunnen we doen? We kunnen heel veel doen. De laatste zin van het Evangelie van vandaag is superduidelijk: “Door standvastig te zijn zult ge uw leven winnen (…) geen haar van uw hoofd zal verloren gaan”. Standvastig zijn! Dat is het! Hoe doe je dat? Gewoon, Christelijk leven. En wat is Christelijk leven? God beminnen én de naaste beminnen. God beminnen of: Godsdienst, de dienst aan God. Dat doe je door elke dag te bidden, regelmatig in de Bijbel te lezen, liefst elke week naar de Heilige Mis te gaan, tussendoor als het kan, als je durft eens het ‘Sacrament van boete en verzoening’ (de biecht) ontvangen, jezelf verdiepen in je geloof door iets te lezen, Jezus beter leren kennen en beminnen. Godsdienst. Maar ook de liefde tot de naaste: mensendienst. Elkaar helpen als het nodig is, solidair zijn met medemensen in nood. Eigenlijk gewoon de ogen, oren, handen, voeten en mond van de Heer zijn in deze wereld. Zo blijf je standvastig en zal geen haar van je hoofd verloren gaan.
Trouwens, we moeten altijd klaar staan, waakzaam. Zo zegt Jezus in het Evangelie van Mattheüs: “Weest waakzaam, want gij kent dag noch uur” (Mt.25,13). Wanneer is ons uur gekomen om uit deze wereld te vertrekken? Niemand weet het. Als je de negentig gepasseerd bent, weet je dat het geen twintig jaar meer zal duren. Of ge moet wel heel veel goeie genen en karakter hebben. We kunnen in elk geval bidden voor dat uur en dat doen we in het ‘Weesgegroet’. Daarin vragen we aan Maria: “Moeder van God, bid voor ons, nu en in het uur van onze dood”. Met Maria aan onze zijde, hoeven we nergens bang voor te zijn. Dan zal geen haar van uw hoofd verloren gaan en zult ge het eeuwig leven winnen.
Amen.
