20-11-2016: De preek van Christus Koning 2016
Het hoogfeest van Christus Koning is nog niet zo oud, nog geen honderd jaar. Voor kerkelijke begrippen is dat jong. In 1925 werd het ingesteld door Paus Pius XI. Het was een reactie tegen atheïstische en totalitaire regimes die de rechten van God en Kerk negeerden. Ja, God heeft ook rechten. Als Hij bestaat – en dat geloven we – heeft Hij rechten en moeten we Hem eerbiedigen, net zoals we de rechten van ieder ander persoon moeten eerbiedigen. Trouwens, als we Jezus Christus een plaats geven in ons leven, dan worden we er zelf beter van. Toen het hoogfeest ontstond, in de jaren twintig van vorige eeuw, werden de rechten van en mensen geschonden. Vele Christenen werden tijdens de Mexicaanse revolutie gedood, geëxecuteerd tegen een muur; velen riepen met hun laatste adem: “viva Christo Rey!”, leve Christus Koning! Het was een gelovige reactie tegen een atheïstische regering. Hoewel het hoogfeest dus nog jong is, is de inhoud zeer oud en bestaat vanaf het eerste begin van het Christendom. Zo staat de uitdrukking ‘Christus regeert’ ongeveer in de geloofsbelijdenis ‘Jezus is de Heer’. Ook de verkondiging van de heerschappij van Jezus Christus, is de kern in de prediking van de apostelen. En als we kijken naar het Evangelie van vandaag – het gaat over de dood van Jezus Christus, Hij hangt aan het Kruis – stond boven Hem “als opschrift in Griekse, Romeinse en Hebreeuwse letters: “Dit is de koning der Joden.” Zo’n houten bordje met opschrift heette in het Latijn titulus. Ons woord titel komt daar vandaan. Jezus’ titel is ‘Koning van de Joden’. Het stond er in de drie belangrijkste talen van die tijd: Hebreeuws, de taal van het volk van God; Grieks, de taal van de kunst en de cultuur en de omgangstaal in het hele Middellandse Zeegebied, zeg maar het Engels van die tijd; en Latijn, de taal van de politiek en van het recht. In alle talen wordt gezegd dat Jezus Koning is: Hebreeuws, Grieks, Romeins. Jezus’ vijanden wilden zo de spot met Hem drijven, maar – o ironie – in de ogen van God de Vader werd dáár het universeel koningschap afgekondigd. Op het Kruis begon Christus’ koningschap over Hemel en aarde. Het Kruis is de troon van Christus Koning.
In het Evangelie lezen we dat de overheidspersonen Jezus uitdaagden dat Hij zijn koningschap zou tonen: “Jezus, laat maar eens zien dat je Koning bent. Red Uzelf.” Vele mensen, ook zijn vrienden, verwachtten een teken uit de Hemel, een spectaculair wonder van God. En ja, Hij deed het, maar anders dan verwacht. Jezus koos er voor zijn koningschap te tonen door bezorgd te zijn voor één mens, een misdadiger nog wel. Jezus sprak tot hem: “Voorwaar, Ik zeg u: vandaag nog zult gij met Mij zijn in het paradijs.” Oftewel: vandaag zult ge met Mij zijn in Mijn koninkrijk dat in de Hemel is.
De belangrijkste vraag die wij ons vandaag mogen stellen, is niet of Hij over de wereld regeert, maar of Hij in ieder van ons regeert. Het gaat er niet om of Zijn koningschap erkend wordt door de wetten van een land, door regeringen of presidenten. ’t Zou mooi zijn als het wel zo was. Maar het gaat er vooral om of ieder van ons Hem erkent en daarnaar leeft. Regeert Christus in ieder van ons? Is Hij de Koning en Heer van mijn leven? Wie regeert in mij: Christus of iets of iemand anders? Er zijn eigenlijk maar twee keuzes mogelijk: voor jezelf leven of voor Christus. ‘Voor jezelf leven’ betekent volledig op jezelf betrokken zijn, gericht op eigen voldoening, tot meerdere eer en glorie van jezelf. Met als einddoel het graf met veel zand op uwe buik. ‘Leven voor de Heer’ betekent gericht zijn op Hem, en Hij opent jouw ogen voor anderen, voor medemensen, tot meerdere eer en glorie van God. Met als einddoel Zijn Rijk; zoals we bidden in het Onze Vader “Uw rijk kome op aarde zoals in de Hemel”. Vanuit dit perspectief gaat het om een nieuwe manier van leven.
Onlangs hoorde ik van een moeder die in het huishouden bezig was. Toen haar zoontje riep: “Mama, kom je even bij me zitten in de grote stoel?” en hij smekend vroeg: “Eén minuutje maar”, ging de moeder zitten. Samen zaten ze daar in de grote stoel. Glimlachend naast elkaar en haar zoontje zei: “Leuk hé.” Na een minuutje sprong hij uit de stoel. De moeder was de rest van de dag heel blij en vrolijk. Een mens kan veranderen door hele kleine tekentjes van liefde. Liefde lijkt iets gigantisch, maar het zijn de kleine stapjes die de manier van leven bepalen. Laten wij ook elke dag even tijd nemen voor de Heer. Hij is als een smekend kind die vraagt: “Kom even bij Me zitten”. Als we dat doen, mag het iets meer zijn dan één minuutje, dan zal het effect op ons leven groot zijn. De Heer leert ons actief zijn naar medemensen, behulpzaam, vriendelijk, geduldig, vergevingsgezind, vrijgevig, eerlijk, gelovig, hoopvol en liefdevol. Hij verandert mensen én het eigen hart. Het is de koninklijke weg, de weg van Christus Koning.
Amen.
