04-06-2015: De preek van Sacramentsdag 2015
“Komen eten!” Dat riep ons moeder altijd als we als kind buiten aan het spelen waren. Ik denk niet dat ze dat dikwijls moest herhalen. Eén keer “komen eten!” roepen was genoeg, want als het etenstijd was hadden we honger. Brood en spelen, meer hadden we als kind niet nodig. De keizers van het Romeinse Rijk wisten het ook, dat ze het volk ‘brood en spelen’ moesten geven, dan zouden ze rustig blijven, geen opstand. Eten en amusement en dan dacht het volk niet al te ver na over de dingen van het leven. Wij Christenen mogen wel nadenken, diep nadenken over het leven én wat er hier in de Mis gebeurt. Hier krijgen we ook eten, een stukje brood. Maar als ik aan de ingang van de kerk ga staan en zoals ons moeder ga roepen: “Komen eten!”, dan denk ik dat er niet veel volk zal komen. Misschien een paar mensen, nieuwsgierig, maar de meesten zouden gewoon voorbij lopen. Trouwens, dat doen ze nu ook al. Als ik zou gaan uitleggen wat er hier gebeurt, dat Jezus zich hier op een bijzondere manier geeft, offert, dan denk ik dat velen het niet zullen begrijpen. En als men het zouden begrijpen, men zou het maar moeilijk kunnen geloven. Toch is dat vandaag op Sacramentsdag mijn taak om te verduidelijken wat er hier gebeurt. Bijvoorbeeld verleden week, toen zestien kinderen de Eerste Heilige Communie ontvingen, werd er gezongen: “’t Stukje brood dat ik net kreeg, is meer dan zomaar deeg. Het is Jezus die bij mij kwam. Jezus is nu heel dichtbij, door de Communie is Hij nu bij mij. Dank U Jezus, dat U zo bij mij wilt zijn”. Een prachtig lied over een groot mysterie. Jezus geeft zich, offert zich. Onze protestantse broeders en zusters hebben eeuwen geleden die offergedachte laten varen. Het duurde dan ook niet lang of ze vergaten dat Jezus Christus werkelijk aanwezig is in de Heilige Communie. Onze protestantse medechristenen vieren geen Mis en spreken over ‘Avondmaal, Maaltijd, Brood’. Als Katholiek Christen zeggen we dat in de Mis Jezus zich helemaal geeft, offert.
Ik ga een vergelijking maken die misschien iets kan verduidelijken. Wat is brood? Men haalt het bij de bakker of bij de Jumbo. Als het oud is, gooit men het weg. Maar honderd jaar geleden was dat anders. Men zag vader ploegen, zaaien, oogsten, dorsen, malen. Zelfs de kinderen moesten mee het veld in, werken voor het dagelijks brood. Men zag dat moeder het deeg kneedde, vorm gaf. De oven werd heet gestookt, men kon versgebakken brood ruiken. Als men samen rond de tafel zat, werd er met een broodmes een kruis over het brood gemaakt en werden grote dikke boterhammen gesneden. Men proefde in het brood het zweet van vader en de inzet van moeder. Brood was gebakken liefde. Geen korst werd weggesmeten. Het brood was ‘geheiligd’, want vader, moeder, zelfs de kinderen hadden zich daar helemaal voor ingezet, zich gegeven, geofferd. Als dat brood werd gegeten, was dat meer dan een maaltijd, het was een ontmoeting rond de tafel. De liefde werd gevoed, mensen voelden zich gedragen door elkaar en verbonden met elkaar. Ik hoop dat u begrijpt dat er een groot verschil is tussen zo’n boterham en de – overigens lekkere – plakjes van tegenwoordig uit de Jumbo. Wat is de Communie? Als we de Communie ontvangen, dan mogen we daar het werk van Jezus in proeven. Sterker nog: Jezus heeft niet gezaaid, Hij werd gezaaid; Hij heeft niet gemalen, Hij werd gemalen; Hij heeft niet gekneed, Hij werd gekneed en Hij werd gebakken op de vuuroven van het Kruis. Dat moest zo gebeuren. Want zo kan Jezus nu nog zeggen: “Dit is geen brood meer, Ik ben het zelf, Mijn Lichaam, voor u gebroken om u te voeden.” Als wij de Mis vieren en de Heilige Communie ontvangen, dan is dat meer dan een maaltijd, het is een ontmoeting met Jezus, onze liefde voor Hem en elkaar wordt gevoed, we voelen ons gedragen door elkaar en door de Heer en verbonden met elkaar en met Hem. ‘t Stukje brood dat u krijgt, is meer dan zomaar deeg. Het is Jezus die bij u komt. Jezus is dan heel dichtbij, in u. Menselijk gezien kan brood van betekenis veranderen: een witbrood, een puntbroodje, een volkorenbrood, een stokbrood, een krentenbol. Vanuit God gezien, in de Mis, verandert niet de betekenis van brood, maar de substantie. Een mysterie: brood is geen brood meer. Het wordt liefde. Het wordt Jezus zelf, dankzij Zijn offer. Na de Consecratie zeggen we: “Heer Jezus, wij verkondigen Uw dood (Zijn offer aan het Kruis) en wij belijden dat Gij verrezen zijt (Zijn liefdevolle aanwezigheid) en dat Gij zult wederkomen (Jezus komt in elke Mis die gevierd wordt, tot aan het einde der tijden)”. God zij dank!
Deze middag is er een Sacramentsprocessie in onze parochie De Goede Herder. Om 15.00u lopen we met de Heilige Hostie van de kerk van Ringbaan-West naar de kerk van de Trouwlaan. U bent uitgenodigd om mee te lopen. Sacramentsprocessies lijken een voorzichtige comeback te beleven. De ouderen zullen misschien denken aan hun jeugd en het Rijke Roomse Leven, maar de kern is de onzichtbare werkelijkheid, de blijvende aanwezigheid van Jezus Christus onder ons, en Zijn belofte van nieuw en eeuwig leven. Het is geen ‘brood en spelen’. Het is ook meer dan “Komen eten!” En toch, als we de Heer ontmoeten in de Communie, wordt onze liefde weer gevoed en is het levende Brood de verzekering van onze toekomst: “Wie dit brood eet, zal leven in eeuwigheid”.
Amen.
