01-09-2013: De preek van de tweeëntwintigste zondag door het jaar 2013
Mijn dierbare gelovigen, Kunt u het zich voorstellen? Jezus is uitgenodigd door een voorname Farizeeër. Ze zitten allemaal aan tafel: de Farizeeën en de apostelen. En Lucas vertelt dat ze allemaal Jezus “in het oog” hielden. Beste mensen, waarom houdt men iemand “in het oog”? Dat kan zijn omdat men “een oogske” op iemand heeft; dat kan zijn omdat men die man of vrouw bewondert en wil navolgen; ge kunt iemand “in het oog” houden omdat men een ideaal ontdekt, of omdat men door die persoon geïnspireerd wordt. Om vele redenen kan men iemand “in het oog” houden. Eens hielden de apostelen Jezus “in het oog” toen Hij aan het bidden was. De apostelen werden erdoor geïnspireerd en spontaan zeiden ze: “Heer, leer ons bidden”. En de Heer leerde Zijn vrienden, de apostelen, bidden: het Onze Vader. De apostelen keken dan ook vol bewondering naar Jezus. Maar, men kan ook iemand “in het oog” houden om van iets te kunnen beschuldigen, om iemand te betrappen op een misdaad. En dat is het geval bij de Farizeeërs die bij Jezus aan tafel waren: “zij hielden Hem voortdurend in het oog” om Hem ergens van te kunnen beschuldigen.
En wij? Broeders en zusters, Houden wij Jezus “in het oog?” En als wij naar Jezus kijken, hoe kijken we dan? Is het dan de Jezus uit het Evangelie die we willen navolgen? Is het die Jezus, die genoemd wordt: Zoon van God? Willen wij die Jezus navolgen die we ontmoeten in de Sacramenten, in de Eucharistie, Jezus die voortleeft in de Katholieke Kerk en vertegenwoordigt wordt door Paus en bisschoppen? Of zoeken wij een Jezus die we een beetje aanpassen aan onze tijd, aan onze goesting en smaak? Broeders en zusters, Kijken wij naar Jezus… met de ogen van de Farizeeën, of met de ogen van de apostelen? In onze tijd is het niet altijd gemakkelijk om te onderscheiden waar we de échte Jezus kunnen vinden. Daarom kijken we naar mensen die de Heer Jezus hebben leren kennen, die door het contact met Hem hun leven veranderd hebben. Zij wijzen ons de weg naar de échte Jezus.
Ik nodig u uit om te kijken naar Kim Phuc. In 1972 maakte een fotograaf een foto van de 9-jarige Kim Phuc. De oorlog in Vietnam was volop bezig en de Amerikanen dropten napalm op de Noord-Vietnamese troepen. Het lichaam van Kim Phuc werd voor 65 procent verbrand. De fotograaf, die voor die foto de Pulitzer Prijs kreeg, bracht haar naar het ziekenhuis van Saigon. Veertien maanden bleef ze in het ziekenhuis en ze onderging zeventien operaties. Samen met de fotograaf werd Kim wereldberoemd toen haar foto, symbool van de oorlog, gekozen werd als World Press Photo van het jaar 1972. Na haar herstel, ze heeft nog alle dagen pijn, vroeg ze zich af: “Waarom ik? Wat voor zin heeft mijn leven?” Als tiener vreest ze nooit een vriendje te vinden, ze voelt zich eenzaam. Ze haat degene die de bom dropte, ze haat degene die het bevel daartoe gaf. Het is een hele strijd om al die gevoelens van kwaadheid en verdriet te overwinnen, de strijd ging samen met de ontdekking van Jezus Christus. Kim was opgevoed in de Vietnamese religie, een mengeling van verschillende godsdiensten. Op een dag las ze in de Bijbel. Hoe meer ze erin las, hoe meer vragen er in haar opkwamen: “Welke godsdienst is de ware? Welke God of goden zijn de echte? Wie is Jezus Christus?” Vanuit haar bitterheid twijfelde ze ook aan het bestaan van God en ze riep uit: “God, als Je bestaat, help me dan!” Ze keek naar Jezus, ze hield hem “in het oog”, en ze ontdekt in Jezus Christus God. Vanaf toen ging ze naar de Kerk, daar vond ze vrienden en voedsel voor haar geloof. Toch duurde het nog vele jaren voor Kim Phuc echte vrede vond met zichzelf en de wereld. Ze zegt: “Mijn hart was als een kop koffie: zwart en bitter.” Maar tien jaar na de aanval, met Kerstmis 1982, ze was 19 jaar, werd ze erg getroffen door de woorden van een priester. Zijn boodschap leek speciaal bedoeld voor haar. De priester zei in zijn preek: “Jezus is in de wereld gekomen en stierf voor onze zonden. Vandaag wil Hij in jouw hart komen en vrede brengen”. Kim Phuc had de vrede nodig, ze kon de last van de haat niet langer dragen. Door haar contact met Jezus Christus in gebed en sacramenten werd de bittere koffie schepje voor schepje uit haar hart gelepeld. Langzaam vulde haar hart zich met vrede, liefde, wijsheid, medelijden, heling, vergeving. Vooral dat laatste, vergeving, was niet gemakkelijk. Ze zegt: “Voor mij is de moeilijkste zin uit de Bijbel de opdracht van Jezus om je vijand te beminnen. Maar met Gods genade, door te kijken naar Jezus Christus, werd mijn hart genezen.” Kim Phuc is nu overal ter wereld een veelgevraagd spreekster over het thema oorlog en vrede. Ze zegt: “In 1972 was ik op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Vandaag ben ik de juiste persoon op de juiste plaats. Eindelijk weet ik waarom ik die aanval heb overleefd. Het verleden kan ik niet veranderen, maar ik kan wel werken aan een betere toekomst. Vandaag ben ikzelf een symbool van vrede en ik kies bewust voor vrede. Die keuze maak ik elke dag opnieuw, samen mét Jezus Christus, want het blijft een gevecht tegen de haat”.
Broeders en zusters, Laten wij Jezus Christus “in het oog” houden, zoals Kim Phuc, zoals de apostelen. De Heer leerde hen bidden. Zo geneest Hij ons van alles wat ons leven zwart en bitter maakt. Als we bidden, Hem “in het oog” houden, leert Hij ons de liefde, de vrede en de vergeving. Zo zullen we de ware vrijheid ontdekken en een betere toekomst voor onszelf, voor onze medemensen en de hele wereld.
Amen.
